Joh 15,18 Indien u de wereld haat, zo weet, dat zij Mij eer dan u gehaat heeft.
De Heere Jezus bedoelt met de ‘wereld’ de verdorven vijandige mensenwereld. Hier spreekt Jezus in het verlengde van Joh. 7:7, waar Hij verkondigde, dat de wereld Hem haat, omdat Hij getuigt, dat de werken van de wereld boos zijn. En het is een noodzakelijk gevolg, dat de vijandige mensenwereld de gelovigen haat. We hebben eerder gezegd, dat de gelovigen hun eigen zonden moeten haten en ontvluchten en veroordelen, daarnaast alle ongerechtigheid, valsheid en leugen, die de wereld in al haar doen en laten doordrenkt.
Ieder mens die meent, dat hij God kan liefhebben en de wereld ook kan liefhebben, liegt. Òf de mens dient God en haat de wereld en haar begeren, òf de mens haat God en heeft de wereld lief. En veel mensen zoeken tevergeefs een compromis tussen liefde voor God en de wereld. We moeten daarmee direct stoppen en de Heere hartelijk liefhebben.
Dat heeft tot gevolg, dat de wereld ons haat, bedekt of openlijk. De liefde tot God zal ons die haat geduldig doen (ver)dragen. In die haat mogen we de ontferming van God opmerken, dat Hij ons zo heeft bewerkt, dat we door de wereld gehaat worden. Niet dat de wereld ons onschuldig haat, nee, daarmee bewijst ze haar verharding in de zonde. Het is de regelmatige herhaling in nieuwe bewoordingen, onder nieuwe beelden, om ons in te prenten, dat er op dit vlak géén compromis mogelijk is, nu niet, nooit. Òf we hebben God lief, òf we hebben de wereld lief.
Het toont ons onze grote traagheid in begrip, onze laksheid, dat we daarin God niet direct geloven op Zijn Woord. Één keer zeggen in de Bijbel zou toch genoeg moeten zijn?? Zó zijn we dus, opdat ook die hoogmoed afgebroken wordt. Daarbij komt, dat de Schrift ons op tal van plaatsen toont, dat de wereld Christus geháát heeft, onmiskenbaar en hoe! Als we dat zien en daarbij verstaan waaròm de wereld dat deed, dan verstaan we ook, waarom de gelovigen door de wereld gehaat moeten worden.
De wereld verdraagt het nooit, dat zij herinnerd wordt aan haar zondeval, dat moet erkennen en daarmee de schuld daarop. De wereld verdraagt het nooit, dat ze aangesproken wordt op al haar onrecht, valsheid en leugen en daarom opgeroepen tot waarachtig berouw en bekering. De wereld verdedigt en verkondigt haar bewuste keus in het paradijs met grote volharding en verdraagt het nooit, dat aan die bewùstheid en haar gevolgen getwijfeld wordt. Maar doen we aan haar zonden mee, bewust, uit overtuiging, dan verdraagt de wereld, dat we o zo christelijk praten.
Het lijkt er sterk op, dat de wereld daarin veel nauwkeuriger ziet en onderscheidt dan de gelovige. Voor de gelovige betekent de weg van waarachtig geloof de weg van kruis dragen en zelfverloochening, tot de laatste snik. De strijd van de ‘oude mens’ tegen de ‘nieuwe mens’ en omgekeerd. Daarbij de grote troost, het zuivere bewijs: Christus ging in die weg vóór en hóe en met welke gevòlgen. Opdat wij niet verslappen!
Joh 15,19 Indien gij van de wereld waart, zo zou de wereld het hare liefhebben; doch omdat gij van de wereld niet zijt, maar Ik u uit de wereld heb uitverkoren, daarom haat u de wereld.
In deze tekst wordt 5 keer met ‘wereld’ de verdorven vijandige mensenwereld bedoeld. Zeiden we bij vers 18 al, dat het God behaagd heeft hetzelfde regelmatig in andere woorden, onder andere beelden te herhalen, hier zien we een sprekend voorbeeld daarvan. Alleen, hierbij wordt sterk beklemtoond, dat de onlosmakelijke oorzaak daarvan Christus Zèlf is.
Hij heeft – vóór de grondlegging der wereld – de discipelen en in het verlengde daarvan de gelovigen uitgekozen uit de hele mensenmassa, van Adam en Eva tot de laatstgeborene voor Zijn wederkomst. En de Heilige Geest heeft daarin samen met de Vader en de Zoon mee uitgekozen en Hij doet die gelovigen op de daarvoor bepaalde plaats en tijd geboren worden, dan hier, dan daar. Hij doet geboren worden en Hij werkt door het Woord het geloof, bij de één vroeger, bij de ander later.
En vervolgens bewaart Hij hen door Zijn almacht bij en in dat ware geloof, zodat er géén verloren gaat maar het getal vol wordt en de bruiloftszaal gevuld. Daarnaast bewaart Hij hen zó, dat ze standvastig blijven temidden van de vele verzoekingen, beproevingen, lijden, vervolging en alles wat zij te dragen krijgen. Zij merken daarin Gods toorn en straf over hun zonden op en erkennen, dat God ze daarin beproeft. Ze erkennen, dat God hen doet gevoelen, dat Zijn toorn over de zonde zó groot is en merken tegelijk Zijn barmhartigheid op, daar Hij ook in Zijn tuchtoefening en straf genadig is.
De ongelovigen gevoelen de toorn en straf ook, maar zij verzetten zich er tegen en verharden zich. Ze maken zichzelf wijs, dat die straf nog wel meevalt en als het blijkt dat Gods slagen in felheid toenemen en harder worden, dan wensen ze door heuvels en bergen verpletterd te worden, menend, dat ze er dan helemaal vanaf zijn.
Terwijl de Schrift duidelijk leert, dat de eeuwige straf voor hen hier en nu begint en in de hel eeuwig voortgaat in al haar verschrikkingen. Zij kennen Gods barmhartigheid en ontferming niet en willen die ook niet kennen, want zij haten God en willen met niets van Hem te maken hebben. Daaruit blijkt hun liefde voor al het zichtbare op deze aarde, al haar schatten, al haar begeerten, al haar weelde, al haar luxe, al haar roem en eer. En omdat ze niet verder kàn zien, omdat ze door God daartoe verblind is, verstaat ze ook niet, dat de gelovige aan al dat zichtbare voorbij gaat en haar hoop stelt op een onzichtbare God.
Vervolgens zet ze God op háár niveau, twijfelachtig, onzeker, onbetrouwbaar en dus is een gelovige dom en dwaas als hij op God vertrouwt. En zo kunnen we in de wereld groot rouwbeklag zien als één der ‘groten’ van deze aarde sterft, maar als een zondaar door God tot bekering wordt gebracht en hij zich bekeert – een veel en veel groter wonder en teken van Gods almacht – dan zwijgt de wereld. Liever zou ze het diep wegstoppen.
5 juni 2012